نامزدها کم‌وبیش به اعلام برخی از کلیدواژه‌ها و برنامه‌های خود برای اداره کشور پرداخته‌اند. نامزدها با پیشینه‌های گوناگون از هر دری سخن گفته‌اند و درباره چیزهایی کلی شعار و پیشنهاد داده‌اند ولی متأسفانه تاکنون در میان برنامه‌های هیچ‌یک از این افراد، برنامه‌ای که در پیوند با موضوع شهرها و شهروندان باشد، شنیده نشده است. دولت ملی گرچه باید برای کلان بیندیشد، ولی باید برای هر شهروند کارها را پیش ببرد.
نزدیک‌ترین نهاد به زندگی روزمره مردم شوراها و شهرداری‌ها هستند. پیشبرد امور ملی و پیگیری حقوق شهروندی از سوی دولت ملی و رئیس‌جمهور بدون توجه به مدیریت شهری نشدنی است.
نامزدهای محترم حتما می‌دانند که امروز آلودگی هوا، ترافیک، حاشیه‌نشینی، آسیب‌های اجتماعی، بافت فرسوده و… ازجمله اصلی‌ترین چالش‌های مدیریت شهری در کشور و به‌ویژه کلان‌شهرهاست و پرماجراترین این چالش‌ها هم مسئله‌های کلان‌شهری مانند تهران هستند. از سوی دیگر، بر همگان آشکار شده که ادعای حل مشکلات بزرگ، بنیادی و فراگیر شهرها از سوی یک سازمان یا حتی نهادی مانند شهرداری هم نابه‌جا و لازم است دستگاه‌های گوناگون و به‌ویژه دولت ملی به‌عنوان نماد حاکمیت ملی برای حل آن پای کار بیایند.
نامزد ریاست‌جمهوری باید نسبت برنامه‌های خود با اداره امور شهرها را روشن کند. به مردم بگوید برای گروه‌های سنی گوناگون چه برنامه و راهبردهایی پیشنهاد می‌کند و چگونه می‌خواهد سرمایه‌های ملی را برای بهبود زندگی شهروندی مردم به کار آورد.
هیچ‌یک از نامزدها از کودکی نگفته‌اند و نمی‌گویند چگونه زندگی کودکان ایران را رقم خواهند زد، چه خواهند کرد تا امید به آینده بهبود یابد. نامزدهای ریاست‌جمهوری باید روشن کنند درباره زندگی شهری و روستایی مردم چگونه می‌اندیشند و چه راهبردهایی برای همکاری با شوراها به‌عنوان یکی از رکن‌های جمهوریت و مدیریت شهری به‌مثابه نهاد عمومی درگیر با همه امور زندگی مردم پیش‌بینی کرده‌اند. از واگویی این برنامه‌هاست که رویکرد یک نامزد به نهاد شورا، به قانون اساسی، به سبک‌های زندگی مردم و به اداره شهرها در یک جایگاه ملی نمایان می‌شود و مردم می‌توانند پی ببرند با چه برنامه‌ای در آینده سروکار خواهند داشت. به‌عنوان نماینده مردم تهران و همچنین رئیس شورای استان تهران از هفت نامزد انتخابات می‌خواهم برنامه‌های خود را درباره همکاری با شوراها، شهر، شهرنشینی و شهروندی اعلام کنند.
به سخن دیگر از همه این نامزدها می‌پرسم که با رسیدن به ریاست‌جمهوری، با شهردار منتخب شورای شهر تهران چگونه همکاری خواهند کرد؟ آیا به رویه ناروای دو دهه گذشته ادامه خواهند داد یا با شهردار منتخب گذشته از گرایش سیاسی همکاری خواهند کرد؟ آیا نیازهای شهر را برآورده می‌کنند، اگر آری، چگونه؟ و آیا سهم دولت از حضور پایتخت در تهران را پرداخت خواهند کرد؟ نسبت دولتشان با مترو و حمل‌ونقل عمومی چه خواهد بود و سهم دولت از این بخش را به شهرداری‌ها می‌پردازند یا خیر؟ همچنین از نامزدها می‌خواهم تا روشن کنند هم در زمینه سرمایه‌های اجتماعی و هم آسیب‌های اجتماعی چه برنامه‌ای دارند؟ حتما می‌دانند که حاشیه‌نشینی و اسکان در سکونتگاه‌های غیررسمی در حال افزایش است. برنامه جامعی برای کاهش شمار کودکان کار وجود ندارد و از زنان سرپرست خانوار آن‌طور که باید حمایت نمی‌شود. افراد فاقد شناسنامه هم حق و حقوقی دارند که بر این باورم نامزدها برنامه‌های خود برای این افراد و اقشار را اعلام کنند. متأسفانه تاکنون برنامه‌ای از سوی نامزدهای محترم در این زمینه‌ها ارائه و بازگو نشده است و نگرانی آن وجود دارد که مسائل مربوط به شهر و شهروندان در میانه این رقابت‌ها از اولویت خارج شده و همچنان در بر همان پاشنه‌ای بچرخد که در دست‌کم دو دهه گذشته در نسبت میان دولت‌ها و شهرداری‌ها وجود داشت و از سویی همچنان شورا به‌مثابه رکن جمهوریت در سایه تمرکز قدرت کمرنگ بماند.منبع
