خیلی زود بازیهای آسیایی فوتبال از راه رسید و تب فوتبال ملی داغ شد. البته نه به داغی قبل که شاید کمتر چیزی داغی قبل را داشته باشد. دوران طلایی و داغ جشنواره فیلم و موسیقی و نمایشگاههای کتاب و مطبوعات و حتی نمایشگاههای فروش بهاره هم گذشته چه برسد به فوتبال که زخم خورده و دل زده بیشتری دارد. بهر حال در بهبوحه مسابقات و اینبار با یک مربی وطنی، بار دیگر نتیجه گیری و نتیجه گرایی پررنگتر میشود. اینبار امیر قلعه نوعی در آزمونی مجدد بازیهای آسیایی را تجربه میکند و نماینده مربیان داخلی لقب میگیرد که سکاندار تیم ملی هستند.
مربیان وطنی همیشه و با هر گرایش رنگی که داشتند مورد نقد کم سوادی و دور بودن از علم نوین فوتبال قرار گرفته اند. به نظر میرسد از مراحل اول مسابقات که گذر کنیم، گذرمان به رقیبان سنتی و تا دندان مسلح مانند ژاپن و کره و عربستان خواهد افتاد که کار آنجا گیر میکند و عیارها مشخص میشود. با یک نگاه منطقی میتوان گفت تیم ما پیروز آن مسابقات نخواهد شد و قطعا پس از این اتفاق سیل انتقادات سمت امیرخان قلعه نوعی و مربیان وطنی خواهد بود. همان طوری که در مسابقات اخیر والیبال دیدیم. بهروز عطایی مسبب ضعف و عدم نتیجه گیری معرفی شد.
آنچه نباید از همین امروز فراموش کنیم ظرفیت و امکانات فوتبالمان است. ضعف شدید مدیریت فوتبال، نداشتن برنامه و استراتژی در سطح فوتبال پایه، نداشتن زیر ساختهای لازم در فوتبال(و البته ورزش)، بها دادن به حاشیه ها و رواج باند بازیها و تاثیر تحریمها و … مسائلی است که پیش از شروع مسابقات،فوتبال مارا بازنده معرفی میکند. فراموش نکنیم روزی که اعضای تیم ملی والیبال سفرطولانی را با صندلیهای نامناسب قدشان سپری کردند و چند ساعت مانده به مسابقات به محل مسابقه رسیدند و شکست خورند و همه ضعف را گردن کادر فنی تیم انداختند.
خیلی دور نیست که بازهم تاریخ تکرار شود، با نقد از عملکرد مربی وطنی (و احتمالا با همراهی برخی بازیکنان) پرونده جذب مربی بادانش و خوش سابقه و چشم آبی غیرایرانی مجدد باز شود و آنچه بارها و بارها دیده ایم به زودی تکرار شود.
