سیستم لوله کشی و آب فاضلاب ندارد. برق تنها ۵ ساعت در روز از طریق ژنراتور تامین می شود و آب شیرین توسط نیروی دریایی کلمبیا هر سه هفته کاهش می یابد. پس چرا مردم آنجا زندگی می کنند؟
می گویند ۱۵۰ سال پیش، گروهی از ماهیگیران شهر ساحلی بارو، حدود ۵۰ کیلومتر دورتر، در جستجوی آب های جدیدی برای ماهیگیری بودند تا اینکه با این جزیره مرجانی کوچک روبرو شدند. از آنجا که برای بازگشت خیلی دیر شده بود، ماهیگیران تصمیم گرفتند شب را همان جا اتراق کنند و از اینکه این جزیره هیچ پشه ای نداشت شگفت زده شدند که در آن منطقه چنین چیزی نادر بود. مردان به آرامی آن شب را خوابیدند و تصمیم گرفتند همانجا بمانند.
امروزه این جزیره ۹۰ خانه، دو مغازه، یک رستوران، یک دیسکو و یک مدرسه دارد که همگی در فضایی به اندازه یک و نیم زمین فوتبال قرار دارند. این پرجمعیت ترین جزیره روی زمین است. فضا به قدری محدود است که بسیاری از ساختارها روی آب گسترش یافته اند و به صورت مصنوعی پشتیبانی می شوند. برخی ساختمان های چندطبقه از ازدحام کاسته اند اما خانه ها همه یک طبقه هستند. تنها فضای خالی یک حیاط خلوت به اندازه یک زمین تنیس است که آن هم در طول جزر و مد مدت زیادی زیر آب است. بسیاری از جزیره نشینان هم ماهیگیر هستند و هم در هتل ها و تفرجگاه های جزیره کار می کنند. به مدت طولانی، ماهیگیری تنها امرارمعاش آن ها بود اما در سال های اخیر ذخایر ماهی کاهش یافته و مردم محلی مجبور شده اند کارهای دیگری بیابند. اکنون اقتصاد آن ها تا حد زیادی به گردشگری وابسته است. مردم محلی باوجود مشکلات بسیار، زندگی در این جزیره را آرام و باشکوه توصیف می کنند و تنها بعد از مرگ حاضر به ترک آن هستند. هیچ جرم و جنایتی در جزیره وجود ندارد به طوری که درها هیچ گاه قفل نمی شوند.
