در مرکز جمع آوری زباله این شهر سطل‌های مجزایی برای انواع محصولات وجود دارد: روزنامه، مجله، کارتن، در‌های فلزی بطری، بطری‌های پلاستیکی، قوطی‌های آلومینیومی، قوطی‌های استیل، قوطی‌های اسپری، چراغ‌های فلوئورسنت و … شاید فکر کنید این کار آدم را از پا درمی آورد، اما ساکنان کامیکاتسو برای این کار هدف دارند: تولید زباله صفر و تا کنون ۸۰ درصد به موفقیت رسیده اند.
کامیکاتسو هم مثل هر شهر دیگری در جهان زباله هایش را دفع می‌کرد، آن‌ها را دفن می‌کرد یا می‌سوزاند. با سوزاندن زباله حجم زیادی از گاز‌های گلخانه‌ای تولید می‌شود و محل‌های دفن زبالههم محیط زیست را آلوده می‌کنند. بنابراین مردم کامیکاتسو تصمیم به تغییر گرفتند؛ و در سال ۲۰۰۳ مفهوم «زباله صفر» را معرفی کردند.
در آغاز برای همه سخت بود. شستن و دسته بندی زباله‌ها فرآیند سخت و زمان بری بود. بطری‌های شیشه‌ای و پلاستیکی باید از درشان جدا شده و بر اساس رنگ دسته بندی شوند. بطری‌های پلاستیکی سویا سس و روغن باید از بطری‌های حاوی آب معدنی و چای سبز جدا شوند. هر پلاستیک یا کاغذی که به بطری‌ها چسبیده باید جدا شود. روزنامه‌ها و مجلات در دسته‌های مرتب جمع شده و با یک نخ بسته شوند.
هیچ ماشینی برای جمع آوری زباله از خانه‌ها نمی‌آید، بنابراین ساکنان مجبورند خودشان زباله هایشان را به مرکز بازیافت ببرند. سپس کارکنان مرکز بررسی می‌کنند که زباله‌ها به درستی جدا و مرتب شده باشند. لباس ها، زیورآلات و سایر وسایل استفاده شده‌ای که افراد دیگر به آن نیاز ندارند به فروشگاه بازیافت انداخته برده و با چیز‌هایی که افراد دیگر آورده اند بدون هیچ هزینه‌ای عوض می‌شود. زنان شهر در یک کارخانه محلی چیز‌های جدیدی با کالا‌های ناخواسته می‌سازند، مثل خرس تدی از کیمونوی کهنه.
در واقع این زحمت زیاد تبدیل به سبک زندگی کامیکاتسو شده است و مردم نگاه متفاوتی به زباله دارند. آن‌ها با دقت بیشتری می‌خرند، استفاده می‌کنند و دور می‌ریزند. در نهایت این شهر ۱۷۰۰ نفری آنقدر در بازیافت پیشرفت کرد که تنها ۲۰ درصد زباله‌های تولیدی دفن می‌شوند و امیدوارند این درصد تا را تا سال ۲۰۲۰ به صفر درصد برسند.
