به گزارش عصر شهروند، توماج دانش بهزادی بازیگر تئاتر، تلویزیون و سینما که با فیلم های «لباس شخصی» و «خط باریک قرمز» در سی و هشتمین جشنواره ملی فیلم فجر حضور دارد درباره مستند «خط باریک قرمز» ساخته فرزاد خوشدست گفت: قبل از این فیلم مشغول یک فیلم ویدیویی به نام «نگاه خیره» با فرزاد خوشدست بودیم و در همان فضای نشست و برخاستمان فرزاد فیلم «زنی که نام ندارد» را به من نشان داد؛ فیلمی تکان دهنده که در یک زندان زنان می گذشت.
وی با اشاره به اینکه متولد بم است و زلزله بم را تجربه کرده است، افزود: ۲۰ سال است که کار تئاتر انجام می دهم و همیشه در ذهن داشتم که با بازماندگان زلزله بم کاری انجام دهم. حتی قبل تر نیز تصمیم داشتم با بچه های کار نیز کاری انجام دهم و بتوانم محیطی را فراهم کنم و بتوانم با این بچه ها کار سایکودرام و نمایش های خلاق انجام دهم، در همین گیر و دار فرزاد گفت می خواهد با بچه های کانون اصلاح و تربیت همچین کاری انجام دهد.
دانش بهزادی اضافه کرد: حقیقتا در ابتدای کار اصلا قرار نبود که من در فیلم حضور داشته باشم و صرفا به او کمک می کردم تا اینکه فرزاد چون با من کار کرده بود و از روحیات من باخبر بود گفت که می خواهم چند جلسه ای بیایم سر کلاس هایت و بعد از آن به من پیشنهاد داد تا من این نقش را ایفا کنم و من هم به عنوان آن مربی اصلی که وارد می شود وارد آنجا شدم. هنوز هم وقتی درباره آن تجریه حرف می زنم دلم غم می گیرد و شانه هایم جمع می شود.
این بازیگر تئاتر درباره اصلی ترین پیام «خط باریک قرمز» توضیح داد: من به دلیل اینکه حرفه ام بازیگری است در خیلی از کشورها و کمپانی ها رفته ام. شما در هیچ کجا نمی بینید که جایی برای کودکان و نوجوانان نداشته باشند و همچنین حتما سایکودرام یکی از مولفه های آن است. در کمپانی ها و مدارسشان نیز این اتفاق مهم وجود دارد. این نشان از این موضوع دارد که متوجه این قضیه شده اند که برای اینکه جامعه سالم و شاداب داشته باشند به سایکودرام احتیاج دارند.
نجات یک نوجوان از اعدام
بازیگر «خط باریک قرمز» درباره رهایی یکی از بچه های کانون اصلاح تربیت از اعدام گفت: دست تک تک عزیزانی را که قبول زحمت کردند و در این فیلم حضور دارند می بوسم. مخصوصا هنگامه قاضیانی که به ما اعتماد کرد و می بینید که نتیجه کار هم چقدر درخشان شده است. اگر فیلم ما هیچ کاری نکرده باشد، میلاد عزیز ما که یکی از بچه های کانون بود از بند اعدام و قصاص رهایی پیدا کرده است. میلاد حتی سواد خواندن و نوشتن هم ندارد و وقتی با این مقوله روبرو شد اصلا انگار با یک دنیای دیگری مواجه شده است و یک جمله او همیشه مثل زنگ در گوش من می ماند. کار ما تمام شده بود و داشتیم برمی گشتیم که میلاد آمد و دم گوش من گفت «عمو توماج اگر من زودتر با شما و این فضا آشنا شده بودم، شاید هیچ وقت دوستم را نمی کشتم.»
ما را در ممیزی خیلی اذیت کردند
بازیگر فیلم سینمایی «لباس شخصی» در بخش دیگر صحبت هایش درباره دومین همکاری خود با امیرعباس ربیعی نیز گفت: من و امیرعباس قبلا یک بار با هم همکاری کرده بودیم اما یکی از مهم ترین دلیل های من برای انتخاب هر کاری فیلمنامه است. فیلمنامه ای که برای من فرستاده شد بسیار خوب و جسور بود. این فیلمنامه ارزشی نیست و نگاه کورکورانه ای ندارد و به نظرم فیلم منصفی است اما ما را در ممیزی خیلی اذیت کردند.
عده ای گفتند «لباس شخصی» ضدحکومتی است
وی افزود: چند جای مهم فیلم را که باعث می شد فیلم ما مساله اش سینما و قصه ای که تعریف می کند باشد، حذف کردند. ولی همچنان فیلم در بین دو طرف مانده است. برخی می گویند فیلمی ضدحکومتی ساخته اید و برخی دیگر می گویند فیلم تماما حکومتی است. حتی تا جایی پیش رفت که می خواستند فیلم را از جشنواره بیرون بکشند. ما یک صحنه خیلی مهمی داریم و چون بیرون آمده و منتشر شده درباره آن حرف می زنم؛ کسی از بازجوهای اطلاعات سپاه که روحانی هم هست شخصی را که ساواکی بوده زیر شکنجه می برد و این آدم می میرد و قهرمان ما سر خاکش می رود و به آن روحانی میگوید زیر مشت و لگد هر کسی به هر چیزی اعتراف می کند. این سکانس مهم خیلی به قصه ما کمک می کرد از فیلم حذف شده و یک سکانس مهم دیگر که درباره آن نمی توانم صحبت کنم نیز از فیلم درآورده شده است.
دانش بهزادی ادامه داد: چون فیلم منصف بود و فیلمنامه هم قدرت و قوت و جسارت خاص خود را داشت، پذیرفتم که در فیلم حضور داشته باشم.
وی درباه تجربه کار کردن در «لباس شخصی» توضیح داد: خیلی تجربه خوبی بود و ما یک مسیر سخت را طی کردیم. سه ماه فیلمبرداری داشتیم و سه ماه هم تمرین های بالای یازده ساعت داشتیم و عین یک دانشگاه بی نظیر بود و در حال حاضر که خروجی کار را روی پرده می بینم می توانم بگویم که از کار رضایت دارم.
دانش بهزادی در پایان درباره کارهای آینده خود گفت: فیلمی به نام «تدفین» با محمد تنابنده برادر محسن تنابنده کار کرده ام که بسیار فیلم شریف و خاصی شده است و پروانه نمایش دارد و سال آینده قطعا چیزهای زیادی از آن خواهیم شنید. گروه تئاتر خودم به نام «پراکسیس» نیز پریشب و بعد از گذشت سی اجرا تئاتر «من یک زنم صدامو می شنوی…» به کارگردانی کاملیا غزلی را به پایان راه رساند. برای سال آینده هم با گروه «پراکسیس» نمایشی خواهیم داشت که بعدا بیشتر درباره آن خواهم گفت.
خبرگزاری صبا
