به گزارش عصر شهروند ورزشی ، حکایت مشکلات فرهاد مجیدی و امیر قلعه نویی حکایتی طولانی است. آن ها هیچگاه رابطه پایدار و استواری با یکدیگر نداشته اند و اختلافاتشان بر دوستی هایشان با یکدیگر می چربد. قلعه نویی وقتی اولین بار و در سال ۱۳۸۲ روی نیمکت استقلال نشست، در برنامه سه ساله اش جایی برای فرهاد مجیدی نداشت و تلاشی برای برگرداندن مجیدی به استقلال نکرد. آن ها البته در سال ۱۳۸۷ با یکدیگر کار کردند که حاصلش قهرمانی تاریخی استقلال در لیگ برتر بود. اما فصل ۱۳۹۱-۱۳۹۲ اوج رابطه سینوسی فرهاد مجیدی با امیر قلعه نویی بود.
مجیدی نیم فصل قبل را در الغرافه قطر سپری کرده بود و هواداران استقلال اصلا دل خوشی از او نداشتند. با حضور قلعه نویی روی نیمکت استقلال به جای مظلومی، او اعلام کرد که به فکر استفاده از تمامی سرمایه های باشگاه است و در این راه ضمن حفظ سیدمهدی رحمتی و مجتبی جباری، تمایل خود را به بازگشت فرهاد مجیدی به استقلال نشان داد با این حال اختلافی که بر سر بازوبند کاپیتانی بین جواد نکونام-خرید جدید و لالیگایی استقلال- و مهدی رحمتی و فرهاد مجیدی شکل گرفت، باعث شد تا فرهاد قید حضور در استقلال قلعه نویی را بزند و چندی بعد هم از فوتبال خداحافظی کند. قلعه نویی که در واکنش به این اتفاق گفته بود برای تیمش بازیکن متعصب می خواهد، در پایان نیم فصل اول و پس از این که تیمش چندان عملکرد خوبی نداشت، پذیرفت یک بار دیگر با فرهاد مجیدی سر یک میز بنشیند و برای حضور در استقلال با او مذاکره کند. اتفاقی که خواسته هواداران این تیم هم بود. در نهایت انگیزه قهرمانی در ایران و آسیا، امیر و فرهاد را یک بار دیگر کنار هم قرار داد و آبی ها با کاپیتانی مجیدی ضمن قهرمانی لیگ، تا نیمه نهایی آسیا هم پیشروی کردند و در نهایت فرهاد مجیدی با پیراهن شماره ۷ استقلال و تحت هدایت امیر قلعه نویی از فوتبال خداحافظی کرد.
